SportSite.gr Αθλητικά νέα, ειδήσεις
Στη δύσκολη πρόκριση της Ελλάδας στο Ευρωμπάσκετ, την κατάσταση που επικρατεί στην Α1, την μεταγραφή της στο εξωτερικό αλλά και το μέλλον της, αναφέρθηκε η διεθνής μπασκετμπολίστρια Πηνελόπη Παυλοπούλου.
Αναλυτικά όσα είπε η Πηνελόπη Παυλοπούλου στο inthezone.gr:
Συνήθως λέμε ότι τα παιχνίδια πάντα ξεκινούν από το 0-0. Πως είναι να αρχίζεις έναν τελικό με -18;
«Ξέραμε εξ αρχής πως ήταν τελικός για εμάς. Η νίκη με +18 τουλάχιστον δεν ήταν απλά επιθυμία, αλλά μονόδρομος. Ήμασταν αποφασισμένες γιατί γνωρίζαμε πως η πρόκριση είναι στο χέρι μας. Ακόμα και όταν κλείσαμε το ημίχρονο στο +4, παρότι νωρίτερα είχαμε χτίσει διψήφια διαφορά, δεν πτοηθήκαμε ψυχολογικά. Πήγαμε μεθοδικά, πόντο-πόντο, από την άμυνα στην επίθεση και ξανά το ίδιο. Ήταν απλό στο μυαλό μας. Είτε θα καλύψουμε την διαφορά και θα προκριθούμε, είτε θα αποκλειστούμε. Και θέλαμε όλες να προκριθούμε. Για πολλούς λόγους».
Φαντάζομαι πως ένας από αυτούς ήταν για να αποδείξετε τι μπορείτε να καταφέρετε παρά τις συνθήκες που επικρατούν.
«Ναι ήταν ένας βασικός λόγος. Θέλαμε να ακουστούμε μέσα από αυτήν την επιτυχία. Μια επιτυχία που πολλές από τις συμπαίκτριες μου κατάφεραν… μόνες τους, διατηρώντας την φυσική τους κατάσταση στο επίπεδο που έπρεπε για να αγωνιστούν. Ένας ακόμα λόγος ήταν το «πρέπει» που υπήρχε, γιατί η Εθνική ομάδα πρέπει να βρίσκεται στις μεγάλες διοργανώσεις. Αυτό της αξίζει. Όποια παίκτρια κι αν αγωνίζεται, όποιος προπονητής ή προπονήτρια μας καθοδηγεί το γνωρίζει αυτό και παλεύει για αυτό».
Πως είναι να ετοιμάζεσαι για προετοιμασία δύο τελικών, όντας το αουτσάιντερ και εκτός όλων των άλλων να βλέπεις βασικές βαθμίδες του ρόστερ δίχως αγωνιστικό ρυθμό;
«Εγώ προσωπικά, μιας και δεν ήμουν στην χειμερινή προετοιμασία του Δεκεμβρίου, είχα την απορία και την αγωνία να δω πως θα είναι οι συμπαίκτριες μου. Από τα λίγα που μπορώ να φανταστώ και έχω συζητήσει, πρέπει να ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο. Αυτό που έκαναν ήταν ένας άθλος. Τις έβλεπα επί αρκετές εβδομάδες να βγαίνουν έξω και να κάνουν προπόνηση σε στίβο, κάτι που προφανώς δεν μπορεί να συγκριθεί με μια προπόνηση μπάσκετ. Παρόλα αυτά, μας έκαναν να απορούμε με την κατάσταση τους. Αν δεν γνώριζα για την απραξία, δεν θα ήμουν σε θέση να το καταλάβω με την εικόνα που έδειχναν. Απέδειξαν τον επαγγελματισμό τους, κάνοντας για ακόμα μια φορά πολλές θυσίες για την ομάδα».
Βλέποντας πολλές από τις αναρτήσεις των συμπαικτριών σου, δυσαρεστείσαι έντονα με το γεγονός πως σαν κοινωνία έχουμε επαγγελματικές απαιτήσεις από αθλήματα που με τις πράξεις μας τα χαρακτηρίζουμε ερασιτεχνικά.
«Ναι, ακριβώς. Έχω το ίδιο συναίσθημα, παρότι το βιώνω έμμεσα πλέον. Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο οι αθλήτριες της Εθνικής ομάδας, που είχαν μια παραπάνω πρόσβαση σε αναγκαία μέσα και χώρους προπόνησης. Υπάρχουν αθλητές και αθλήτριες, όπως πχ οι μπασκετμπολίστες της Α2, που αυτή την στιγμή βρίσκονται στο περιθώριο και δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Είναι κρίμα, διότι για πολλούς ο αθλητισμός δεν είναι απλά ένας τρόπος να διατηρείσαι υγιής. Είναι θέμα βιοπορισμού».
Και μιλάμε για ανθρώπους που ακόμα και σε ερασιτεχνικό επίπεδο, δεν μπορούν να το θεωρήσουν χόμπι, ούτε να το δουν ερασιτεχνικά.
«Ακριβώς, δεν γίνεται να το δεις ερασιτεχνικά. Οι ώρες που πρέπει να καταναλώσεις για να μπορείς μόνο και μόνο να σταθείς στο γήπεδο είναι πολλές. Και μην ξεχνάμε πως οι ερασιτέχνες αθλητές δεν έχουν την ελάχιστη ευχέρεια κανενός επιδόματος από το κράτος. Είναι εδώ και 2-3 μήνες απλήρωτοι, δίχως κανένα έσοδο».
Εσύ ναι μεν βρίσκεσαι σε άλλη χώρα, όμως παραμένεις εντός των Βαλκανίων και μπορείς να νιώσεις πιο εύκολα τις διαφορές που υπάρχουν.
«Ναι, δεν είμαι σε θέση να ταυτιστώ όμως αν έπαιζα ακόμα στον Ολυμπιακό δεν ξέρω πως θα τα έβγαζα πέρα».
Πιστεύεις πως είναι θέμα νοοτροπίας; Δηλαδή έχουμε συνηθίσει να έχουμε το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ ανδρών τόσο ψηλά, που ξεχνάμε και λησμονούμε τα υπόλοιπα;
«Δεν ξέρω αν είναι θέμα νοοτροπίας, ξέρω όμως ότι το χρήμα κινεί τα νήματα. Προφανώς τα αθλήματα που ανέφερες θα τυγχάνουν μεγαλύτερων διευκολύνσεων γιατί είναι πιο δημοφιλή, άρα και πιο προσοδοφόρα. Όμως πρέπει, ακόμα κι έτσι, να υπάρξει μια καλύτερη ισορροπία».
Έχασες τις προηγούμενες αναμετρήσεις της Εθνικής την τελευταία στιγμή, καθώς βρέθηκες θετική στον κορωνοϊό. Αυτή η ατυχής συγκύρια σου έδωσε επιπλέον κίνητρο για τα δύο τελευταία ματς των προκριματικών;
«Ήταν μεγάλη η ατυχία, αλλά όπως και να το κάνουμε, βρισκόμασταν σε μια περίοδο έξαρσης, ήταν φυσιολογικό κάποιες να κολλήσουν και έτυχε να είμαι μια από αυτές. Είχα πάει στην προετοιμασία στην Κρήτη, είχα βγει αρνητική στα πρώτα τεστ, στο τελευταίο όμως πριν τον αγώνα βγήκα θετική. Ήταν ένα πολύ ισχυρό σοκ για μένα. Ήθελα πάρα πολύ να βρεθώ στους αγώνες, γιατί το συναίσθημα όταν παίζεις με την Εθνική είναι πολύ διαφορετικό. Αυτό μου βγήκε στο άκουσμα του ύμνου το Σάββατο, γιατί μου ήρθαν στο μυαλό οι εικόνες από το προηγούμενο παράθυρο, όταν και έβλεπα τις συμπαίκτριες μου να παλεύουν, ενώ εγώ ήμουν κλεισμένη σε ένα δωμάτιο».
Πάμε λοιπόν στα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα κόντρα στην Βουλγαρία. Όταν πήρες την μπάλα στην τελευταία επίθεση, τι σκέφτηκες;
«Κοίτα, στο μυαλό μου εξ αρχής ήξερα πως έπρεπε να σκοράρουμε και έψαχνα τρόπο για να γίνει αυτό. Είτε με δικό μου σουτ μετά το pick ‘n roll, είτε με προσπάθεια της Ελεάνας (Χριστινάκη) ή της Αγγελικής (Νικολοπούλου). Από την στιγμή που βρήκα τον χώρο, σηκώθηκα και εκτέλεσα. Πάλι καλά, αστόχησα».
Όταν είδες την μπάλα να βρίσκει στο σίδερο, πως ένιωσες;
«Μόλις είδα την θέση της Μαριέλλας, είπα ευτυχώς. Ήταν… ιδανική αστοχία, γιατί η μπάλα έπεσε κοντά στο καλάθι, δεν έφυγε αριστερά ή δεξιά. Είναι από τις σκηνές που φαντάζεσαι όταν είσαι μικρό παιδί και έχουν ιδανική κατάληξη. Έτσι και εδώ, μόλις είδα ότι πηγαίνει προς τον χώρο της Μαριέλλας, λέω δεν υπάρχει περίπτωση να χάσει το ριμπάουντ. Όταν έβαλε το καλάθι, κερδίζοντας και το φάουλ, νομίζω καμιά μας δεν σκέφτηκε το ενδεχόμενο να χάσει την βολή».
Αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι πως όταν μπήκε το καλάθι, πανηγυρίσατε λες και δεν χρειαζόσασταν την βολή για να προκριθείτε. Ήταν τέτοια η αυτοπεποίθηση σας.
«Ναι, ήταν ακριβώς αυτό που ψάχναμε. Είχαμε φέρει το ματς στα μέτρα μας και ψάχναμε εκείνο το σουτ που θα μας λυτρώσει».
Μίλησες μετά το ματς με την Μαριέλλα. Πως πιστεύεις ότι αντιμετώπισε το άγχος που φαντάζομαι ότι θα είχε στην γραμμή των βολών;
«Φαινόταν αγχωμένη, είχε όλη την ομάδα στις πλάτες της. Όμως εκείνη την στιγμή την έβλεπα και ήμουν σίγουρη ότι θα την βάλει. Μετά, όταν κοίταξα γύρω μου και είδα τις συμπαίκτριες μου, κατάλαβα πως ήταν και εκείνες σίγουρες. Ακόμα και αυτό της έδωσε παραπάνω αυτοπεποίθηση και χαίρομαι πάρα πολύ για εκείνη».
Επειδή πολλοί έσπευσαν να ρωτήσουν, γνωρίζεις γιατί η αντίπαλη ομάδα δεν εκδήλωσε την τελευταία της επίθεση;
«Δεν γνωρίζω, προφανώς δεν κυνηγούσαν κάτι, οπότε είθισται να μην εκδηλώνουν επίθεση σε ένδειξη σεβασμού και fairplay. Μια παίκτρια από το ρόστερ της Βουλγαρίας, με την οποία είμαστε συμπαίκτριες στο Κολέγιο με ρώτησε μετά το ματς πόσους πόντους διαφορά χρειαζόμασταν, οπότε δεν ξέρω αν γνώριζε κάποιος από την ομάδα. Το άγχος μου σε εκείνη την φάση ήταν μην γίνει τίποτα και δώσουν κανένα φάουλ οι διαιτητές, γιατί μέσα στον αγώνα μας είχαν χρεώσει με πολλά. Είδα την πιεστική άμυνα της Ελεάνας και είπα από μέσα μου ωχ».
Ήσουν μέλος της ομάδας που μας εκπροσώπησε στην τελευταία μεγάλη μας διοργάνωση, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018. Τότε, ήσουν η δεύτερη νεαρότερη ενός ρόστερ με μ.ο. ηλικίας τα 32 έτη. Τώρα, ο μ.ο. ηλικίας του ρόστερ που πήρε την πρόκριση είναι τα 27. Ποιες ομοιότητες και διαφορές βρίσκεις ανάμεσα σε εκείνη την ομάδα και την σημερινή;
«Δεν έχει καμία σχέση εκείνη η ομάδα με την σημερινή, γιατί έχουν αποσυρθεί αρκετές αθλήτριες. Η προηγούμενη φουρνιά ήταν πολλά χρόνια μαζί στην Εθνική ομάδα. Ήξερε η μια τα ατού της άλλης, ήξεραν πως πρέπει να παίξουν και που να στοχεύσουν. Γνωρίζανε ποια πρέπει να πάρει την επίθεση και πότε, που και πως πρέπει να χτυπήσουν ένα mismatch. Ήταν μια πολύ πειθαρχημένη ομάδα, όλες υπηρετούσαν ένα πλάνο. Εμείς είμαστε μια νέα ομάδα που έχει δημιουργηθεί την τελευταία διετία. Υπάρχει μια ανανέωση στο ρόστερ. Οι περισσότερες δεν έχουμε παίξει μαζί αρκετά για να γνωριστούμε αγωνιστικά, ωστόσο μαθαίνουμε μέσα στο γήπεδο. Όλες μας θέλουμε να πάει μπροστά αυτή η ομάδα και χαίρομαι που βλέπω ότι το εγώ μπαίνει πάντα κάτω από το εμείς, όπως πρέπει, κυρίως σε μια εθνική ομάδα. Νομίζω με την τελευταία μας εμφάνιση αποδείξαμε πως το πάθος δεν σταματάει, αλλά περνάει από γενιά σε γενιά».
Δεδομένου ότι μετά από τρία χρόνια επιστρέφουμε σε μια μεγάλη διοργάνωση και η επιτυχία στην ανανέωση του ρόστερ δείχνει πως υπάρχει συνέχεια στην παραγωγή σημαντικών ταλέντων, θεωρείς πιθανό στο μέλλον να… καλομάθουμε από την Εθνική γυναικών;
«Μακάρι. Ελπίζω να μπορούμε να τραβάμε τους προβολείς πάνω μας για θετικούς λόγους, είτε είμαστε εμείς τα νέα πρόσωπα, είτε εκείνα της νέας φουρνιάς. Θέλω να πιστεύω πως έχω μπροστά μου πολλά χρόνια παρουσίας στην ομάδα και χαίρομαι που υπάρχει διάρκεια τόσο στην δικιά μας γενιά (Παυλοπούλου, Φασούλα, Χριστινάκη, Σταμολάμπρου), όσο και στην νεαρότερη (Χατζηλεοντή, Μποσγανά κ.α.). Η φουρνιά που έφυγε, αλλά και η τωρινή που βρίσκεται στην πιο ώριμη φάση της (Σωτηρίου, Νικολοπούλου, Σπυριδοπούλου) μας έχει βοηθήσει πολύ, στο κομμάτι της ομαδικής λειτουργίας και της ιεραρχίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την συνεισφορά τους, είναι πολλοί παράγοντες που καθιστούν μια ομάδα επιτυχημένη».
Αν έπρεπε να βάλεις τώρα έναν πρώιμο στόχο για το Eurobasket του καλοκαιριού, ποιος θα ήταν αυτός;
«Νομίζω ότι περισσότερο με νοιάζει ο τρόπος, η εικόνα. Ας είναι η εικόνα μας το καλοκαίρι ίδια με αυτή που δείξαμε κόντρα στην Βουλγαρία. Ας είναι ίδιο το πείσμα και «λύσσα» μας για το αποτέλεσμα. Αυτό είναι το σημαντικότερο, γιατί σίγουρα θα βρούμε μπροστά μας καλύτερες ομάδες. Το σημαντικό είναι να δώσουμε εμείς το 100%».
Πήρες μια σημαντική απόφαση το καλοκαίρι, αφήνοντας για πρώτη φορά τα καθ’ ημάς κατά την επαγγελματική σου καριέρα. Τι λείπει από την Πηνελόπη Παυλοπούλου, όσο βρίσκεται εκτός Ελλάδας;
«Είναι διαφορετικό να παίζεις στο εξωτερικό. Αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι οι παρέες που έχω δημιουργήσει εντός παρκέ. Σε όποια ομάδα της Ελλάδας κι αν πήγαινα, θα υπήρχε κάποια κοπέλα που θα γνώριζα. Αλλιώς θα μιλήσεις, αλλιώς θα νιώσεις και αλλιώς θα φερθείς με κάποιον που ξέρεις. Νιώθεις την μοναξιά στο εξωτερικό, ειδικά όταν βρίσκεσαι σε μια ομάδα που δεν ξέρεις κανέναν στην αρχή».
Η κατάσταση που συνάντησες ήταν καλύτερη, χειρότερη ή όπως ακριβώς την περίμενες;
«Δεν μπορώ να πω πως την περίμενα γιατί υπήρχε στην μέση ο κορωνοϊός και η πανδημία, όποτε γνώριζα πως θα ήταν μια δύσκολη χρονιά. Εκ των υστέρων, για να μιλήσουμε πρακτικά, πάλι καλά που έφυγα από την Ελλάδα και έχω τώρα μια σταθερή δουλειά και όλες τις υποδομές στην διάθεση μου. Μόνο και μόνο για αυτό νιώθω τυχερή και ευλογημένη».
Ουσιαστικά, δεν μπορούσες να βρεις ιδανικότερο διάστημα για να αλλάξεις χώρα, αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα.
«Ναι και χαίρομαι για την απόφαση γιατί πήγα «κόντρα» και στην οικογένεια μου και σε άλλους παράγοντες που προσπαθούσαν να μου αλλάξουν γνώμη, φοβούμενοι κυρίως την κατάσταση που επικρατούσε με τον κορωνοϊό. Το θέμα βέβαια δεν είναι να λέμε «πάλι καλά που έφυγα από την Ελλάδα» αλλά να θέλουμε να μένουμε στην χώρα μας γιατί ξέρουμε ότι θα μας στηρίξει. Πρέπει να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου η Ελλάδα και το πρωτάθλημα της θα μας κάνει να μένουμε εδώ».
Έχεις πολλές εμπειρίες από το εξωτερικό, τόσο στις ΗΠΑ όσο και τώρα στην Ρουμανία. Τι πιστεύεις πως λείπει από το γίγνεσθαι του ελληνικού αθλητισμού, κυρίως στα γυναικεία σπορ, προκειμένου να απογειώσει την προβολή τους;
«Είναι αυτό που είπες. Η προβολή είναι το πρόβλημα. Πιστεύω ότι υπάρχει κόσμος που ταυτίζεται με το γυναικείο μπάσκετ, όμως δεν έχουμε την απαραίτητη προβολή. Αν η τηλεόραση, που είναι προσβάσιμη σε τόσο ευρύ κοινό, στήριζε παραπάνω το άθλημα, θα υπήρχαν θετικά αποτελέσματα. Τα λέμε αυτά βέβαια, ενώ το άθλημα μας δεν θεωρείται καν επαγγελματικό, όπως το αντρικό, ενώ ουσιαστικά, τις ίδιες ώρες αφιερώνουμε, τις ίδιες θυσίες κάνουμε. Ναι μεν δεν μπορούμε να καρφώσουμε την μπάλα στο καλάθι, αλλά και εμείς αθλήτριες είμαστε».
Πως φαντάζεται η Πηνελόπη Παυλοπούλου τον εαυτό της σε πέντε χρόνια, όταν θα είναι φαινομενικά στο αθλητικό peak της;
«Θέλω να έχω ανοδική πορεία. Ατομικά και ομαδικά. Τόσο σε συλλογικό επίπεδο, όσο κυρίως σε εθνικό. Θέλω σε μερικά χρόνια από τώρα η Εθνική ομάδα να έχει αλλάξει επίπεδο και να είμαι ενεργός μέλος της».
