SportSite.gr Αθλητικά νέα, ειδήσεις
Πολύ δύσκολη αποδείχτηκε για τον Όντεντ Κάτας η απόφαση να αφήσει τη Χάποελ Ιερουσαλήμ για λογαριασμό του Παναθηναϊκού, όπως παραδέχτηκε σε ισραηλινό Μέσο.
Μάλιστα, όπως ανέφερε ήταν τόσο φορτισμένος συναισθηματικά που έβαλε τα κλάματα. Ο 46χρονος τεχνικός χαρακτήρισε την πρόταση των «πρασίνων» ως μία ευκαιρία, η οποία ίσως να μην το παρουσιαζόταν ξανά. Ενώ, τόνισε ότι έχει συζητήσει τους στόχους του Παναθηναϊκού με τους υπεύθυνούς του και είναι ρεαλιστικοί. Δηλαδή, η αγωνιστική πρόοδος και όχι η είσοδος στα playoffs της EuroLeague.
Τέλος, επεσήμανε ότι η βασική αιτία της κακής σεζόν της νέας του ομάδας είναι η μη χρηματοδότηση από τον ιδιοκτήτη της, Δημήτρη Γιαννακόπουλο.
Αναλυτικά, ο Όντεντ Κάτας μίλησε μεταξύ άλλων για:
-τη στιγμή που δέχτηκε το τηλεφώνημα από τον Παναθηναϊκό: «Ενθουσιασμό. Είμαι αρκετό καιρό στη δουλειά, προκειμένου να συνειδητοποιήσω την ευκαιρία. Μόλις χτύπησε το τηλέφωνο, τους παρέπεμψα στη Χάποελ. Δεν ήταν τόσο εύκολο να με αφήσει ελεύθερο. Δεν το ήθελαν και ήταν απόλυτα αποδεκτό από πλευράς μου. Για τις πρώτες 24 ώρες ήταν αποδεκτό. Συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν η σωστή στιγμή και το αποδέχτηκα. Οι εξελίξεις άρχισαν να τρέχουν 24 ώρες μετά, όταν τα πράγματα άρχισαν να διαρρέουν. Λόγω του ότι στην καριέρα μου έχω βιώσει πολλές τραγωδίες, τόσο ως παίκτης, όσο και ως προπονητής. Για μένα, η δέσμευση προς τo κλαμπ και τους παίκτες είναι πάνω από όλα».
-το αν συνδέεται η απόφασή του με τον τραυματισμό που του τερμάτισε την καριέρα: «Ο τραυματισμός μου πριν την ηλικία των 26 δημιούργησε μία απαίσια αίσθηση αποτυχίας. Και δεν το αναφέρω υπό την έννοια της απώλειας χρημάτων ή τίτλων. Μιλάω για το μπάσκετ, για το τι θα μπορούσα να είχα πετύχει. Έπαιξα ένα τελευταίο παιχνίδι πριν την ηλικία των 26. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι στα 30 μου θα μπορούσε να είχε βγει κάτι καλύτερο από εμένα. Αποφάσισα να μείνω, ότι δεν μπορούσα να φύγω. Τότε είπα ”Σκέψου τον εαυτό σου, αυτή η ευκαιρία ίσως να μην σου ξαναπαρουσιαστεί. Και μάλλον έξυσα κάποια βαθιά πληγή και άρχισα να κλαίω. Πιθανώς ανεξάρτητα από την κατάσταση”».
-το αν έκλαψε για εκείνο το 26χρονο αγόρι που δεν κατάφερε να έχει την καριέρα που θα ήθελε: «Ναι, χρόνια δεν ήθελα να κλάψω γι’ αυτό το θέμα. Προφανώς, θα προτιμούσα τα πράγματα να είχαν γίνει διαφορετικά. Για παράδειγμα, να ολοκληρωνόταν η σεζόν και να ερχόταν μία ομάδα της EuroLeague που θα έψαχνε προπονητή. Θα ήταν διαφορετικό. Πρέπει να καταλάβετε πως ο κύκλος των προπονητών της EuroLeague είναι πολύ περιορισμένος. Ό, τι συνέβη επρόκειτο για μία ιδιαίτερη κατάσταση. Και αν άφηνα αυτήν την ευκαιρία, ίσως να μην ξαναεμφανιζόταν. Ξέρω ότι μπαίνω σε μία επικίνδυνη κατάσταση. Είναι ξεκάθαρο. Δεν βασίζομαι στη σύνδεση που έχω με το κλαμπ και τους ανθρώπους που το τρέχουν (σ.σ.: λόγω της παρουσίας του ως παίκτης στον Παναθηναϊκό), αλλά στις δυνατότητές μου. Νιώθω πολύ πιο προετοιμασμένος, σε σύγκριση με την ευκαιρία που είχα με την Μακάμπι, στην οποία πήγα ως νεαρός προπονητής. Τότε όλα είχαν συμβεί τόσο σύντομα και λάθος».
-τις προσδοκίες του για την παρουσία του στην Ελλάδα: «Δεδομένη της κατάστασής τους (σ.σ.: στον Παναθηναϊκό) στη EuroLeague, το να καταφέρουμε να μπούμε στα playoffs θα είναι πραγματικά εντυπωσιακό και δεν θεωρώ ότι περιμένουν να συμβεί. Επιθυμούν να δουν μια πρόοδο, την ομάδα να αρχίσει να παίζει καλύτερα. Δεν πιστεύω ότι ο προηγούμενος προπονητής έκανε κακή δουλειά. Είμαι σίγουρος ότι έκανε το καλύτερο στο πρωτάθλημα και στο Κύπελλο.
Σας θυμίζω ποιοι είναι οι άνθρωποι που τρέχουν το πρότζεκτ, τους Διαμαντίδη και Αλβέρτη. Κατανοούν την κατάσταση, γνωρίζουν ότι θα αποτελεί μεγάλη έκπληξη αν μπούμε στα playoffs. Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Υπάρχουν κατανοητά προβλήματα. Η βασική αιτία είναι ότι ο ιδιοκτήτης δεν έχει επενδύσει χρήματα τη φετινή σεζόν. Είναι η πιο νεανική ομάδα στη EuroLeague. Υπάρχουν παίκτες, οι οποίοι έχουν έρθει προκειμένου να αναβαθμίσουν την καριέρα τους».
-ενδεχόμενη κριτική από τα ελληνικά ΜΜΕ: «Το μόνο πράγμα που με ενοχλεί είναι αν η κριτική δεν είναι σχετική. Το γεγονός ότι κέρδισα τη EuroLeague με τον Πανθηναϊκό δεν θα αλλάξει τη δουλειά μου ούτε μία ίντσα».
-το που βλέπει τον εαυτό του σε δέκα χρόνια: «Ζητάω μόνο ένα πράγμα. Σε δέκα χρόνια να είμαι σε ένα μέρος που θα με αγκαλιάζουν και θα με αγαπούν, όπως με αγαπούσαν στη Χάποελ Ιερουσαλήμ».
