SportSite.gr Αθλητικά νέα, ειδήσεις
«Εμείς κάνουμε κουμάντο εδώ»!
Είναι μια έκφραση που με διάφορες παραλλαγές τη συναντάς να λέγεται από τους οπαδούς πολλών ομάδων.
Είναι η αίσθηση της υπεροχής. Στον Πειραιά μπορείς να είσαι μόνο Ολυμπιακός, τίποτε άλλο. Στη Θεσσαλονίκη πρέπει να κυριαρχεί ο ΠΑΟΚ σε όλα τα επίπεδα, κανένας άλλος. Την Λεωφόρο Αλεξάνδρας οι ΑΕΚτζήδες την λένε «κατεχόμενη» επειδή είναι το «δωματιάκι» εκεί, αλλά οι Παναθηναϊκοί θεωρούν όλη την περιοχή δική τους.
Μιλάμε για τρομακτικές ανοησίες. Βλακείες για μικρά παιδιά.
Το χειρότερο είναι, ότι τέτοιου είδους ανόητα (αλλά τελικά επικίνδυνα για την ψυχοσύνθεση νεαρών ατόμων) συνθήματα, υιοθετούνται πολλές φορές και από τις ΠΑΕ.
Το «μια πόλη μια ομάδα» είναι κάτι σαν μότο για την ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Το «we rule this land» είναι τυπωμένο από την ΠΑΕ μέσα στο Καραϊσκάκη. Χώρια οι αστειότητες ότι το “κράτος είμαστε εμείς” που έχει εμφανιστεί σε πανό.
Αυτή η νοοτροπία πρέπει να ξεριζωθεί!
Όχι φίλοι μου, δεν υπάρχει «μία πόλη μια ομάδα». Είναι μια πόλη και δύο, τρεις, τέσσερις και όσες ομάδες γουστάρει ο καθένας! Δεν θα σας ρωτήσει κανείς τι ομάδα πρέπει να είναι επειδή ζει στην ίδια πόλη.
Δεν υπάρχει «we rule this land». Ποιος είσαι εσύ που νομίζεις ότι μπορείς να εξουσιάζεις μια ολόκληρη περιοχή και να επιβάλλεις στον άλλον τα θέλω και τις πεποιθήσεις του; Ποιος νομίζεις ότι είσαι;
Δεν υπάρχει «κατεχόμενη Λεωφόρος». Η Λεωφόρος είναι έδρα του Παναθηναϊκού και δεν τρέχει και τίποτα που στον ίδιο δρόμο εδρεύει και η Original και η Θύρα 13. Ναι, και; Τι έγινε δηλαδή; Ίσα-ίσα, η ειρηνική συνύπαρξη θα λειτουργούσε και ως το τέλειο θετικό παράδειγμα!
Η αντιπαλότητα μεταξύ ομάδων, οπαδών, πόλεων, είναι σε ένα βαθμό θεμιτή. Είναι κάτι που συναντάς σε όλο τον κόσμο. Όμως κάθε αντιπαλότητα οφείλει να έχει περιορισμούς. Τουλάχιστον για τους ψυχικά υγιείς…
Μπορείς τον αντίπαλο να τον πειράξεις, να τον χλευάσεις. Θες και να τον βρίσεις, αν είσαι πιο σκληροπυρηνικός; Οκέι. Δεν μπορείς όμως να απειλήσεις την σωματική του ακεραιότητα, πολύ περισσότερο να τον μαχαιρώσεις.
Αυτό που έγινε στη Θεσσαλονίκη, όσοι ασχολούνται γενικώς με τα «εξωγηπεδικά», ξέρουν ότι είναι μια καθημερινότητα και στην συμπρωτεύουσα αλλά και στην Αθήνα.
Το μαχαίρωμα έχει γίνει πλέον ό,τι ήταν κάποτε ένα απλό χαστούκι. Τόσο απλό, τόσο σύνηθες! Η διαφορά είναι ότι συνήθως το θύμα δεν καταλήγει. Τώρα όμως, «η φάση στράβωσε» (είμαι βέβαιος ότι αυτή την ατάκα θα λένε μεταξύ τους οι φονιάδες).
Γιατί έγιναν όλα αυτά; Για τον ίδιο λόγο που γίνονται πάντα και παντού: Δεν μπορείς να είσαι άλλη ομάδα σε αυτή την πόλη, σε αυτό το μέρος, σε αυτή την περιοχή! Δεν μπορείς να είσαι άλλη ομάδα γενικώς! Θα είσαι αυτό που «πρέπει», δηλαδή αυτό που θέλω εγώ! Και αν η περιοχή θεωρείται δική σου, θα περηφανεύομαι παντού ότι «στην έκανα» και μέσα στο «σπίτι» σου!
Όμως φίλε μου μαχαιροβγάλτη, μάθε ότι δεν σου ανήκει αυτή η πόλη. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι σε αυτή την πόλη. Ελεύθεροι να πάνε την Κυριακή στο γήπεδο που γουστάρουν ή όπου αλλού θέλουν, φορώντας το χρώμα της φανέλας που έμαθαν να φορούν από μικροί. Δεν θα κάνεις εσύ κουμάντο, ποτέ και πουθενά!
Αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να μείνει από αυτή την ιστορία…
