SportSite.gr Αθλητικά νέα, ειδήσεις
Ήταν ένα διήμερο γεμάτο Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ! Αυτό που ζήσαμε στο τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος» (18-19/9), που διεξάγεται στη μνήμη του ιστορικού ηγέτη του συλλόγου και εξελίσσεται σε θεσμό, ενώ κάθε χρόνο αποτελεί μια καλή ευκαιρία για μπάσκετ υψηλού επιπέδου από ομάδες που βρίσκονται στις κορυφαίες διοργανώσεις της Ευρώπης. Ανοίγουμε μια παρένθεση εδώ, αφού επιβάλλεται να αναφερθούμε στον κορυφαίο παράγοντα στην ιστορία του συλλόγου. Δεν μου αρέσει να καταγράφω τις σκέψεις μου σε πρώτο ενικό, όμως σε αυτή τη φάση κρίνεται αναγκαίο.
Η αλήθεια είναι ότι αυτές τις ημέρες σκεφτόμουν πως δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος να μιλήσω για τον αείμνηστο Παύλο Γιαννακόπουλο (υπάρχουν πολλοί παλιότεροι συνάδελφοι που τον γνώριζαν καλύτερα), αφού -δυστυχώς- δεν τον έζησα από κοντά και δεν είχα την ευκαιρία να βιώσω το μεγαλείο της ψυχής του. Αυτό που αντιλήφθηκα όμως αυτές τις ημέρες στο κλειστό των ολυμπιακών εγκαταστάσεων ήταν ο απεριόριστος σεβασμός που έτρεφαν όλοι για τον ιστορικό ηγέτη του «τριφυλλιού». Σεβασμός, απλά από όλους…
Για τους πάντες ήταν κάτι σαν δεύτερος πατέρας, ενώ ο τρόπος που μιλούσαν για εκείνον τόσο οι Παπαπέτρου και Πρίφτης, όσο και οι Ομπράντοβιτς, Λάκοβιτς (που συνεργάστηκαν μαζί του) αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Ακόμα μεγαλύτερη αξία έχουν τα λεγόμενα του Αταμάν, που ήταν αντίπαλος όλα αυτά τα χρόνια, αλλά έσταξε μέλι για τον διοικητική ηγέτη της ομάδας και τόνισε ότι ήταν από τους παράγοντες που πήγαν μπροστά το μπάσκετ. Πόσο δίκιο είχε… Κλείνουμε την παρένθεση και πάμε στο αγωνιστικό.
Οι «πράσινοι» κατέκτησαν την 1η θέση στο τουρνουά μετά από μια πολύ καλή εμφάνιση στον τελικό με την -ελλιπή- Εφές και άφησαν πολλές υποσχέσεις με την εικόνα τους σε αυτό το ματς (παρά την απουσία του φορμαρισμένου Παπαπέτρου), όπως συνέβη δηλαδή και στο δεύτερο ημίχρονο με την Παρτίζαν: η παρουσία τους πάντως στο πρώτο 20λεπτο σε αυτό το παιχνίδι θύμισε έντονα το φιλικό με τον Ερυθρό Αστέρα. Από ‘κει και πέρα, δεν χρειάζονται θριαμβολογίες για τη νίκη επί της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Όπως θα ήταν ανεπίτρεπτη η καταστροφολογία σε περίπτωση που έχανε και τα δύο παιχνίδια για παράδειγμα. Σε όλα χρειάζεται μέτρο. Βρισκόμαστε στο τελικό στάδιο της προετοιμασίας, η ομάδα προσπαθεί να αποκτήσει χημεία και ομοιογένεια, ενώ έχει ακόμα αδυναμίες που πρέπει να διορθώσει.
Αφήστε δε, που στην Ευρωλίγκα ο πήχης έχει ανέβει πολύ ψηλά και χρειάζεται μπόλικη δουλίτσα για να καλύψει το «χάντικαπ» ποιότητας. Το «τριφύλλι» πάντως συνδύασε ουσία με θέαμα σε αρκετές περιπτώσεις, ενόσω έδειξε -στον τελικό και στο δεύτερο ημίχρονο του ημιτελικού- αρκετά από αυτά τα στοιχεία που επιθυμεί ο Πρίφτης. «Σκυλίσια» άμυνα και ανελέητο κυνηγητό στους αντιπάλους, τα πιο κύρια εξ αυτών. Με την πίεση στα 3/4 ή και σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου, οι «πράσινοι» κατάφεραν να κάνουν δύσκολη τη ζωή των περιφερειακών της Παρτίζαν (στο 2ο ημίχρονο) και της Εφές αντίστοιχα.
Με τους Έβανς ή Οκάρο να παίζουν κάτι σαν… τερματοφύλακες απλώνοντας τα «πλοκάμια» τους και με τις παγίδες να αποδίδουν καρπούς, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να περιορίσει τα ατού των Σέρβων και των Τούρκων κλείνοντας τους διαδρόμους, ενώ πέτυχε απόλυτα τους σκοπούς του, που ήταν η εντυπωσιακή ανατροπή στον ημιτελικό, αλλά και να μην επιτρέψει στην ομάδα του Αταμάν να πλησιάσει πολύ στον τελικό.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον Παπαγιάννη, ο οποίος «σκέπασε» τις ρακέτες, κυρίως κόντρα στην Εφές. Χαρακτηριστική η στιγμή που φιλοδώρησε με δύο τάπες στην ίδια φάση τους αντιπάλους του. Σε αυτό το κομμάτι φυσικά ήταν (είναι και θα είναι) σημαντικότατη και η συμβολή του Σαντ-Ρος, που μαρκάρει για… τρεις! Υπάρχει μια φάση στο φινάλε του πρώτου ημιχρόνου του τελικού που ο Κουβανός κλέβει την μπάλα μετά από πάσα του Μίτσιτς σε μια κατάσταση ανισορροπίας στην άμυνα της ομάδας του (5 εναντίον 3 στην ουσία).
Επιπροσθέτως, η ομάδα του Πρίφτη απέκτησε αυτοπεποίθηση για την επίθεση μέσω της καλής άμυνας, κάτι που χρειαζόταν στις δύσκολες στιγμές και στα συνεχόμενα 3λεπτα-4λεπτα που βραχυκύκλωνε. Από ‘κει και πέρα, οι Πέρι και Μέικον έδειξαν καλά στοιχεία στον εκτελεστικό τομέα, με τον πρώτο να σηκώνει στο πόδι το ΟΑΚΑ με το εντυπωσιακό κάρφωμά του στο πρώτο μέρος του τελικού. Υστερεί βέβαια στο δημιουργικό κομμάτι, καθώς δεν έχει ως πρώτη σκέψη την πάσα. Τουλάχιστον με αυτά που έχουμε δει μέχρι τώρα. Από την άλλη, ο δεύτερος μοίρασε σωστά την μπάλα στον τελικό (8 ασίστ) και εκμεταλλεύτηκε όσο μπορούσε τους συμπαίκτες του.
Ο Φλόιντ έβγαλε καλές άμυνες και στα δύο ματς, ενώ έριξε το κορμί του στη φωτιά και επιθετικά μπορεί να προσφέρει αν τον εκμεταλλευτούν σωστά στο pick and roll. Ευχάριστη έκπληξη φυσικά ο Έβανς, που παρουσιάστηκε πολύ βελτιωμένος σε σχέση με αυτό που είδαμε στο Μόναχο. Ο Αμερικανός φόργουορντ ήταν εξαιρετικός στον ημιτελικό με την Παρτίζαν και κράτησε όρθιο τον Παναθηναϊκό. Από την άλλη, ο Γουάιτ δεν έχει βρει τα πατήματά του, όμως είναι πολύ χρήσιμος σε άμυνα και «βρώμικη» δουλειά.
Για τον Νέντοβιτς χρειάζεται υπομονή προκειμένου να θυμίσει τον… κανονικό «Νέντο». Ο Σέρβος γκαρντ πήρε χρόνο συμμετοχής (συνολικά 23 λεπτά περίπου) και στον τελικό έδειξε κάτι από τον killer που κρύβει μέσα του. Ο Παπαπέτρου συνεχίζει να πυροβολεί -από το Μόναχο- και να πετυχαίνει καθοριστικά καλάθια (όπως το τρίποντο στην παράταση του ημιτελικού με την Παρτίζαν), που του τονώνουν τον ηγετικό χαρακτήρα, του χαρίζουν αυτοπεποίθηση και ψυχολογία νικητή.
Κλείνοντας, θα θέλαμε να αναφερθούμε στην παρουσία του κόσμου. Αλήθεια, πόσο έλειψαν αυτόν τον 1,5 χρόνο οι φίλοι του «τριφυλλιού» από την ομάδα; Ο παλμός που έδωσαν και οι ιαχές τους, έδιναν φτερά στα πόδια των παικτών και μια στήριξη που ήταν αναγκαία και δεν υπήρχε την περασμένη σεζόν. Μακάρι να ήταν και περισσότεροι από 8.000…
Υ. Γ. Το σουλούπι του ταλαντούχου Μαντζούκα θυμίζει Παπαπέτρου, αλλά ο τρόπος εκτέλεσης επανέφερε στη μνήμη μας τον αγαπημένο Batman (Φώτση) των φιλάθλων του Παναθηναϊκού.
Υ. Γ. 2 Είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο φετινός Παναθηναϊκός δεν θα παρατάει τους αγώνες του, όπως συνέβη κατά κόρον πέρσι, ενώ διαθέτει έναν εξαιρετικό προπονητή που ξέρει να διαβάζει σωστά το παιχνίδι και να «παρεμβαίνει» σε αυτό.
