Το χωριό Κανιζάρικα της Σλοβενίας αποτελεί ένα μικρό προάστιο της πόλης Κρνομέλι της Σλοβενίας και βρίσκεται μόλις 15 χιλιόμετρα από τα σύνορα με την Κροατία. Αποτελούσε μια περήφανη πόλη, στην οποία οι άνθρωποί της ασχολούνταν με την εξαγωγή άνθρακα και τα ανθρακωρυχεία βρίσκονταν κατά μήκος του περιφερειακού δρόμου που συνέδεε το Κρνομέλι και την Βίνιτσα. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας έπαιξε τον δικό της ρόλο για την παρακμή της περιοχής, με τα ανθρακωρυχεία να κλείνουν οριστικά το 1995 μετά από 138 χρόνια λειτουργίας.

Ένα μουσείο ιστορίας και μια μεγάλη πύλη εισόδου βρίσκονται ακόμη εκεί για να υπενθυμίζουν τις μεγάλες στιγμές που έζησε η περιοχή, αλλά τίποτα πλέον δεν θυμίζει τα παλιά ένδοξα χρόνια. Η μετανάστευση χτύπησε… κόκκινο, αυξήθηκε στα ύψη, με τα υψηλά ποσοστά ανεργίας να παίζουν ρόλο για να μείνουν κάτι εκατοντάδες άνθρωποι στην Κανιζάρικα. Μόλις 569 κατοίκους απαριθμεί το μικρό αυτό χωριό της Σλοβενίας σύμφωνα με την τελευταία απογραφή το 2002, με τον Γιάσμιν Κούρτιτς και την οικογένειά του να βρίσκονται ανάμεσα σε αυτούς.

Ο πατέρας του δούλευε στα ανθρακωρυχεία, στα οποία τον είχε βάλει ο δικός του πατέρας και παππούς του Γιάσμιν. Είχε έρθει ως μετανάστης από την Τούζλα πριν από μερικές δεκαετίας, ψάχνοντας δουλειά και εδραιώθηκε εκεί μαζί με την οικογένειά του. Ο Γιάσμιν Κούρτιτς είχε αυστηρή ανατροφή και όταν έφτασε στα 18 του χρόνια, ο πατέρας του του είπε πως πρέπει να βρει τη δική του δουλειά για να έχει εισόδημα.

Ο Κούρτιτς βρήκε εύκολα δουλειά, η οποία δεν είχε σχέση με το ποδόσφαιρο: «Οι γονείς μου είναι υπερήφανοι άνθρωποι, δουλεύουν σκληρά ακόμα και τώρα παρότι έχω πετύχει στο ποδόσφαιρο. Ο πατέρας μου μου είπε να βρω δουλειά στα 18 μου, δεν ήταν κάτι το δύσκολο. Δούλευα σε μια εταιρεία απέναντι από το σπίτι μου, η οποία ασχολούνταν με την παραγωγή μετάλλων και με την επεξεργασία διάφορων πετρών και λεπτών πλακών». Παράλληλα, έπαιζε στην τοπική ομάδα του Κρνομέλι, την Μπέλα Κράινα, συνδυάζοντας δουλειά και ποδόσφαιρο! Όλα αυτά δεν του επέτρεπαν να έχει μια «νορμάλ» ζωή και να διασκεδάζει όπως οι υπόλοιποι φίλοι του. Έπρεπε να κοιμάται νωρίς για να είναι ξεκούραστος την επόμενη ημέρα στη δουλειά και στην προπόνηση.

«Όταν ήμουν πιο νέος, έπαιζα κάθε ημέρα ποδόσφαιρο, κάθε ημέρα. Όταν ξεκίνησα να δουλεύω, έπαιζα ποδόσφαιρο πριν ή μετά τη δουλειά. Δεν με ενδιέφεραν ιδιαίτερα τα μπαρ και τα πάρτι, παρότι οι φίλοι μου ήταν εκεί. Ένας από αυτούς μου είπε να αφοσιωθώ στη δουλειά και να αφήσω το ποδόσφαιρο, αλλά πάντα είχε πίστη μέσα μου. Ήταν δύσκολο να δουλεύω και να προπονούμαι την ίδια ημέρα, αλλά το κατάφερα. Ήθελα να γίνω σαν τον Ζινεντίν Ζιντάν», ανέφερε σε συνέντευξή του.

Το 2011 ο Κούρτιτς πήρε την πρώτη του μεταγραφή, πηγαίνοντας στην Γκόριτσα, η οποία δεν είναι και πολύ μακριά από τα σύνορα με την Ιταλία. Μάλλον αυτό ήταν κάτι προφητικό… Δεκαπέντε παιχνίδια έφταναν για να ξεχωρίσει το ταλέντο του, με τον ατζέντη του να τον καλεί και να του φέρνει ευχάριστα νέα.

«Με κάλεσε ο ατζέντης μου και μου είπε ότι πρέπει να παρατήσω τη δουλειά στην Γκόριτσα, κάτι που ήταν ρισκαδόρικο. Μου είπε να πάω στην Ιταλία γιατί με ήθελε η Παλέρμο. Νόμιζα ότι μου έκανε πλάκα, ότι ήταν φάρσα. Του αρέσει άλλωστε να κάνει φάρσες, αλλά τελικά όλα ήταν αλήθεια. Είχε ανταμειφθεί για τη σκληρή μου δουλειά», τόνισε.

Ο Κούρτιτς άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά, δικαιώνοντας την Παλέρμο για τις 800 χιλ. ευρώ που έδωσε στην Γκόριτσα για να τον αποκτήσει. Ακολούθησε ένας δανεισμός στη Βαρέζε και το 2013 η Σασουόλο έδωσε 4 εκατ. ευρώ για να τον κάνει δικό της! Πέρασε και από την Τορίνο ως δανεικός, για να έρθει μια σπουδαία μεταγραφή έναν χρόνο αργότερα. Ο Κούρτιτς βρισκόταν με την εθνική Σλοβενίας στο Μπρντο για να δώσουν το παιχνίδι με την Εσθονία για τα προκριματικά του Euro. Ο Κούρτιτς βρισκόταν στη συνέντευξη Τύπου παρέα με τον Σρέτσκο Κάτανετς, προπονητή της εθνικής του ομάδας, και οι δημοσιογράφοι του έκαναν αρκετές ερωτήσεις, ο ίδιος τις απάντησε όλες και μετά ζήτησε μερικά λεπτά για να απαντήσει σε μια κλήση στο τηλέφωνό του. Επέστρεψε με ένα πλατύ χαμόγελο! Λογικό, διότι μόλις είχε δώσει την συγκατάθεσή του από το τηλέφωνο και είχε κλείσει στη Φιορεντίνα! «Όταν η μεταγραφή ανακοινώθηκε, άρχισα να κλαίω. Πάρα πολλά και έντονα συναισθήματα με συνεπήραν», είχε πει.

Η Αταλάντα διαδέχτηκε την Φιορεντίνα, ακολούθησε η ΣΠΑΛ και τον τελευταίο ενάμιση χρόνο αγωνιζόταν στην Πάρμα, την οποία δεν κατάφερε να… σώσει όντας ένας από τους λίγους που ξεχώρισαν. Τον «πόνεσε» ο υποβιβασμός και όταν έπεσε και επίσημα η Πάρμα μετά την ήττα από την Κάλιαρι, ξέσπασε σε λυγμούς, με τον Ζοάο Πέδρο να κάθεται δίπλα του στο χορτάρι και να τον παρηγορεί.

Ο Γιάσμιν Κούρτιτς, παρότι έχει γίνει πλέον ένας «σταρ», δεν ξεχνάει το παρελθόν του. Παραμένει προσγειωμένος. «Δεν θα αλλάξω τον χαρακτήρα μου να είστε σίγουροι. Δεν έχω πολλούς αληθινούς φίλους, ορισμένοι άνθρωποι ζηλεύουν την επιτυχία μου αλλά έτσι είναι ο κόσμος. Έφτασα τόσο μακριά επειδή άκουγα μόνο τον εαυτό μου και όχι τις… συμβουλές των άλλων που έλεγαν να κλείσω την τηλεόραση και να σταματήσω να βλέπω ποδόσφαιρο», υποστήριξε. Γυρίζει στο χωριό του για να δει τους γονείς του, τους φίλους του και περνάει κάθε φορά μια βόλτα από το μεταλλουργείο που δούλευε. Χαιρετάει τον πρώην εργοδότη του, αλλά και τους παλιούς του συναδέλφους.

Οι άνθρωποι της Κανιζάρικα έχουν και πάλι έναν λόγο για να είναι υπερήφανοι. Μπορεί το ανθρακωρυχείο να είναι κλειστό εδώ και μια 25ετία, αλλά ο Γιάσμιν Κούρτιτς έχει καταφέρει να τοποθετήσει και πάλι το χωριό στον χάρτη…