Δημήτρης Διαμαντίδης, Βασίλης Σπανούλης, Θοδωρής Παπαλουκάς, Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, Λούκα Ντόντσιτς, Ντομινίκ Γουίλκινς, Ντέγιαν Μποντιρόγκα, Ντέιβιντ Ρίβερς, Άρβιντας Σαμπόνις, Τόνι Κούκοτς, Ζέλικο Ρέμπρατσα, Χουάν Κάρλος Ναβάρο. Τι λέτε; Θα κέρδιζε αυτή η 12άδα άνετα την Ευρωλίγκα;

Μπορεί όλα αυτά τα ονόματα-ιερά τέρατα να ήταν οι απόλυτοι πρωταγωνιστές στα Final Four και να κατέκτησαν τον τίτλο του MVP του θεσμού, αφού οδήγησαν τις ομάδες τους σε «κούπες», ωστόσο υπάρχουν και κάποιοι απρόσμενοι ήρωες, που έκαναν τη διαφορά, είτε σε ημιτελικό, είτε σε τελικό της διοργάνωσης.

Το sport-fm.gr γυρίζει τον χρόνο πίσω και επιλέγει το Top-10 των παικτών που τους υπολόγιζαν ελάχιστοι, αλλά εκείνοι βγήκαν στον… αφρό και συνέβαλαν τα μέγιστα για να φτάσει η ομάδα τους μέχρι το τέλος της διαδρομής.

Αναλυτικά:

2018: Φαμπιέν Κοζέρ (Ρεάλ Μαδρίτης)

Σε μια ομάδα που δέσποζαν το ταλέντο του Λούκα Ντόντσιτς (MVP του Final Four) και οι ηγετικές φυσιογνωμίες παικτών όπως ο Γιουλ και ο Ρούντι, εμφανίστηκε σχεδόν από το… πουθενά ο 31χρονος (τότε) γκαρντ για να κάνει την ειδοποιό διαφορά. Ο διεθνής Γάλλος πέτυχε 17 πόντους στον τελικό με τη Φενέρ (σχεδόν 10 παραπάνω από το μέσο όρο του σε εκείνη τη διοργάνωση), ενώ ολοκλήρωσε το Final Four όντας… αλάνθαστος έξω από τα 6,75μ. (5/5 τρίποντα)! Από κοντά σε απόδοση και ο Τρέι Τόμπκινς, που είχε 12 πόντους και 6 ριμπάουντ στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ενώ στον τελικό είχε 10 πόντους και 5 ριμπάουντ, το ένα εξ αυτών ήταν το επιθετικό στα 18 δευτερόλεπτα για το φινάλε, που απέφερε το καλάθι του για το 83-78.

2017: Νίκολα Κάλινιτς (Φενέρμπαχτσε)

Με τον Ομπράντοβιτς στον πάγκο και τους Μπογκντάνοβιτς, Σλούκα, Ντατόμε, Βέσελι και Ούντο να αποτελούν τα υπέρλαμπρα αστέρια της, η Φενέρ υπέταξε Ρεάλ και Ολυμπιακό κι έφτασε στην… πηγή. Μόνο που αν δεν υπήρχε το «πολυεργαλείο» Κάλινιτς, πιθανότατα οι Τούρκοι να τα έβρισκαν μπαστούνια. Ο Σέρβος φόργουορντ έκανε το Final Four της ζωής του, καθώς είχε 12 πόντους, 6 ριμπάουντ, 6 ασίστ και 4 κλεψίματα στον ημιτελικό, ενώ στον τελικό πέτυχε 17 πόντους με 4/6 τρίποντα, κατέβασε 5 ριμπάουντ και μοίρασε 5 ασίστ. Για την ιστορία, οι μέσοι όροι του εκείνη τη σεζόν ήταν 7,5 πόντοι, 3,1 ριμπάουντ και 1,5 ασίστ…

2015: Αντρές Νοτσιόνι (Ρεάλ Μαδρίτης)

Η γριά η… κότα έχει το ζουμί. Αυτό τουλάχιστον αποδείχθηκε στο Final Four της Μαδρίτης, όπου η Ρεάλ έφτασε στην «κούπα» με απρόσμενο πρωταγωνιστή τον 35χρονο τότε Νοτσιόνι. Ο Αργεντινός φόργουορντ ήταν ο καθοριστικός παράγοντας για να σπάσει την κατάρα των 20 χρόνων η «βασίλισσα», αφού πέτυχε από 12 πόντους σε ημιτελικό και τελικό, ενώ κατέβασε 6 και 7 ριμπάουντ αντίστοιχα. Συν τη… βρώμικη δουλειά που έκανε στην άμυνα. Δικαίως αναδείχθηκε MVP του Final Four, σε μία από τις τελευταίες μεγάλες παραστάσεις του.

2014: Ντέιβιντ Μπλου (Μακάμπι Τελ Αβίβ)

Και μόνο το γεγονός πως εκείνο το τρόπαιο το κατέκτησε η Μακάμπι Τελ Αβίβ, αποτέλεσε έκπληξη, αφού θεωρούνταν το μεγάλο αουτσάιντερ της διοργάνωσης. Οι Ισραηλινοί είχαν αρκετούς απρόσμενους πρωταγωνιστές (μεταξύ αυτών και ο Σχορτσανίτης), ωστόσο δίνουμε έναν έξτρα… πόντο στον αγαπημένο των φιλάθλων τους, Ντέιβιντ Μπλου. Ο 34χρονος (τότε) φόργουορντ έδωσε πολύτιμες λύσεις με την εμπειρία του, έχοντας 15 πόντους (με 5/9 τρίποντα) στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και 14 πόντους με 4 ριμπάουντ στον τελικό με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Κι όλα αυτά ενώ δύο χρόνια νωρίτερα είχε αποφασίσει να αποσυρθεί από το μπάσκετ για να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Με το πέρας εκείνης της περιόδου, ο Μπλου κρέμασε τη φανέλα του.

2012: Κώστας Παπανικολάου (Ολυμπιακός)

Το Final Four που «ανδρώθηκαν» πολλοί παίκτες του Ολυμπιακού, με τους «ερυθρόλευκους» να πετυχαίνουν μια μνημειώδη ανατροπή στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Ένας εξ αυτών ήταν σίγουρα ο Κώστας Παπανικολάου, ο οποίος κράτησε όρθια την ομάδα του στον τελικό, όπου πέτυχε την κορυφαία επίδοσή του εκείνη τη σεζόν όσον αφορά τους πόντους (18). Ο 22χρονος τότε φόργουορντ ολοκλήρωσε το θεσμό με 27 πόντους στα δύο ματς και 8/8 εντός παιδιάς (!), ενώ κατέβασε 8 ριμπάουντ συνολικά και συνέβαλε τα μέγιστα στην άμυνα.

2007: Μίλος Βούγιανιτς (Παναθηναϊκός)

Ένα από τα μεγαλύτερα «what if» στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Στις αρχές του 21ου αιώνα, ο Μίλος Βούγιανιτς άρχισε να εντυπωσιάζει με τις εμφανίσεις του και την εκτελεστική του δεινότητα κι έδειχνε ότι θα κυριαρχήσει τα επόμενα χρόνια, ωστόσο χτυπήθηκε από σοβαρούς τραυματισμούς και δεν έκανε όσα περιμέναμε από εκείνον. Τελικά, ο Ομπράντοβιτς του έδωσε την ευκαιρία τη σεζόν 2006-07 και δικαιώθηκε, αφού ο Σέρβος γκαρντ (όπως και ο Τομάσεβιτς) ήρθε από τον πάγκο κι έδωσε πολύτιμες βοήθειες στον Παναθηναϊκό, στα δύο ματς του Final Four της Αθήνας, όπου οι «πράσινοι» έραψαν το 4ο αστέρι τους. Με 8 πόντους στον ημιτελικό και 12 στον τελικό, ήταν η έξτρα λύση στα χέρια του Ζοτς. Ειδικά αν τον συγκρίνουμε με τον NBAer Τόνι Ντελκ, που πέρασε και δεν… ακούμπησε.

2005: Νέστορας Κόμματος (Μακάμπι Τελ Αβίβ)

Γιασικεβίτσιους, Βούιτσιτς, Μπαστόν, Πάρκερ… Τι άλλο μπορεί να θέλει μια ομάδα για να κατακτήσει την Ευρωλίγκα; Κι όμως εκείνη η Μακάμπι είχε «ανάγκη» τον Νέστορα Κόμματο, που ήρθε από τον πάγκο στον τελικό με την Ταού Κεράμικα και πέτυχε 13 πόντους με ? τρίποντα και πήρε 3 ριμπάουντ στα 21 λεπτά που αγωνίστηκε. Αρκεί να αναλογιστούμε πως ο 28χρονος φόργουορντ αγωνιζόταν μόλις 11 λεπτά/μέσο όρο εκείνη τη σεζόν και είχε 4 πόντους/μέσο όρο στην Ευρωλίγκα…

2002: Λάζαρος Παπαδόπουλος (Παναθηναϊκός)

Με δίδυμο σέντερ τους Μίντλετον-Παπαδόπουλο, ο πολυμήχανος Ομπράντοβιτς έκανε ματ στην προπονητική σκαριέρα με τον Μεσίνα και ο Παναθηναϊκός έκλεισε το «σπίτι» της πανίσχυρης Βίρτους Μπολόνια σε ένα από τα πιο «μάγκικα» τρόπαια που κατέκτησε ποτέ κάποια ομάδα. Ο «Λάζος» ήρθε από τον πάγκο στον τελικό και «χόρεψε» τους αντίπαλους ψηλούς πετυχαίνοντας 12 πόντους, ενώ κατέβασε και 5 ριμπάουντ. Ο 22χρονος τότε σέντερ ήταν αυτός που σήμανε το καμπανάκι της αντεπίθεσης για το «τριφύλλι», που πραγματοποίησε εξαιρετική εμφάνιση στο δεύτερο ημίχρονο του τελικού. Σημαντική και η συμβολή του στον ημιτελικό (9 πόντοι) κόντρα στον «γίγαντα» Χάφμαν.

2000: Αντώνης Φώτσης (Παναθηναϊκός)

Στο νεότευκτο κλειστό της Πυλαίας, ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το 2ο ευρωπαϊκό του, έχοντας μπροστάρηδες τους Μποντιρόγκα, Ρέμπρατσα, Κάτας και Αλβέρτη. Ένα αμούστακο παιδί τότε ήταν όμως το κρυφό χαρτί στα χέρια του Ομπράντοβιτς. Ο 19χρονος Φώτσης μπήκε στο παρκέ με άγνοια κινδύνου κι έδωσε την απαιτούμενη φρεσκάδα που χρειαζόταν η ομάδα του με το «αέρινο» και «ηλεκτρισμένο» παιχνίδι του. Στον τελικό με τη Μακάμπι πέτυχε 9 πόντους με 4/5 εντός παιδιάς και κατέβασε 5 ριμπάουντ, ενώ έκανε το… κομμάτι του και στον ημιτελικό κόντρα στην Εφές.

1997: Δημήτρης Παπανικολάου (Ολυμπιακός)

Μέλος της χρυσής γενιάς των Εφήβων που κατέκτησαν το Παγκόσμιο του ’95, ο Δημήτρης Παπανικολάου έμελλε να βάλει το λιθαράκι του και στο πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο του Ολυμπιακού. Σε μια εποχή που το ροτέισον στο μπάσκετ περιοριζόταν σε 7-8 παίκτες, ο 20χρονος φόργουορντ αγωνίστηκε 12 λεπτά στον τελικό κόντρα στην Μπαρτσελόνα και πέτυχε 11 πόντους, ενόσω κατέβασε 4 ριμπάουντ. Φυσικά, εκείνο το Final Four έχει μείνει στην ιστορία για τα… όργια του Ντέιβιντ Ρίβερς, ο οποίος ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής των «ερυθρολεύκων».