SportSite.gr Αθλητικά νέα, ειδήσεις
Όπως συνήθως συμβαίνει με τις ταινίες αθλητικού περιεχομένου, είναι πολύ δύσκολο να μεταφέρεις στην οθόνη τα συναισθήματα που υπάρχουν, αλλά και να καταγράψεις την πραγματικότητα σε ένα διάστημα δύο ωρών. Κυρίως διότι η ιστορία έχει… γραφτεί με εικόνες (τηλεοπτικές ή μη) που έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη των φιλάθλων και δεν μπορείς να την «αλλοιώσεις» με στοιχεία μυθοπλασίας (τουλάχιστον όχι με όσα θες).
Πολλώ δε μάλλον μιας ιστορίας τόσο πλούσιας, όσο εκείνης του μπασκετικού Παναθηναϊκού, η οποία έχει αμέτρητο υλικό -όχι για μία, αλλά- για 10 ταινίες, που λέει ο λόγος. Παρ’ όλα αυτά, ο σκηνοθέτης (Χρήστος Δήμας) κατάφερε με το «Ταξίδι στα αστέρια» να μας καθηλώσει και να μας προσφέρει απλόχερα μια εξαιρετική δημιουργία που αποτυπώνει πολλές από τις στιγμές που μετέτρεψαν σε «Βασιλιά της Ευρώπης» τον Παναθηναϊκό με τα 6 Ευρωπαϊκά τρόπαια σε 15 χρόνια. Συνάμα εξηγεί πως αυτή η ομάδα έχτισε τον μύθο της…
Η αλήθεια είναι ότι από τα τρέιλερ είχαμε αντιληφθεί ότι επρόκειτο για μια καταγραφή της μοναδικής και μεγάλης αγάπης που έτρεφε η οικογένεια Γιαννακόπουλου για το «τριφύλλι» κι αυτό ξεδιπλώνεται πλήρως στην ταινία. Απλόχερα θα λέγαμε, σε σημείο που αντιλαμβάνεσαι για ποιο λόγο πέτυχε τόσα πολλά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα αυτή η ομάδα…
Όσον αφορά την πλοκή του έργου, να σημειώσουμε ότι ξεκινάει από το έτος ίδρυσης του τμήματος μπάσκετ (1919) και αναφέρεται σε όλες τις δυσκολίες που πέρασε στα 100 χρόνια ύπαρξής του: από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την αγωνία του Νίκαινα να θάψει τα τρόπαια του συλλόγου για να τα προστατεύσει, μέχρι τις απανωτές πίκρες στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Χαρακτηριστική στιγμή είναι η εναντίωση στη θέση των γυναικών στην κοινωνία, ιδίως στο πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα, που αποτυπώνεται με τη στιχομυθία ενός ζευγαριού που αντικρίζει τις αθλήτριες του γυναικείου τμήματος μπάσκετ του Παναθηναϊκού να προπονούνται το 1937 (όταν και ιδρύθηκε). «Αυτό το όνειρο είναι η ψυχή του Παναθηναϊκού. Γι’ αυτό αγαπώ αυτή την ομάδα»… Η φράση της Ζέτας Μακρυπούλια συμπυκνώνει όσα πρεσβεύει αυτός ο σύλλογος και αποτελεί αυτή την αόρατη κλωστή που ενώνει όσους συμπορεύτηκαν με το τμήμα καλαθοσφαίρισης του «τριφυλλιού» σε αυτή την εκατονταετία.
Ακολουθούν η αναφορά στην αντιστασιακή δράση των μελών του συλλόγου, η ιδιαίτερη σκηνή με τον καλαθοσφαιριστή του Παναθηναϊκού και μετέπειτα γενικό αρχηγό, τον συγχωρεμένο Τάσο Στεφάνου, λίγο πριν ολοκληρωθεί το κλειστό στη Λεωφόρο. Ο περίφημος Τάφος του Ινδού. Συγκινητική και η αναπαράσταση για την ομάδα που έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1969, με τον σταρ της εποχής, Γιώργο Κολοκυθά (τον οποίο υποδύεται εξαιρετικά ο Χρήστος Πλαΐνης), να είναι σαφώς επηρεασμένος από το έπος της ΑΕΚ το 1968.
Και από το «βανάκι» των επιτυχιών με οδηγό των Κώστα Μουρούζη φτάνουμε στο σωτήριο (για πολλούς λόγους) έτος 1987, με την οικογένεια Γιαννακόπουλου να αναλαμβάνει τον Ερασιτέχνη και κυρίως το μπασκετικό τμήμα. Από ‘κει και πέρα ξεδιπλώνονται στην οθόνη μας όλες (σχεδόν) εκείνες οι στιγμές που συντροφεύουν αυτή την ομάδα τα τελευταία χρόνια.
Δάνης Κατρανίδης και Θέμης Πάνου ενσαρκώνουν άριστα τον Παύλο και τον Θανάση και κουβαλούν στις πλάτες τους το ειδικό βάρος που αρμόζει στην περίσταση και στις προσωπικότητές τους. Χωρίς υπερβολές και φανφάρες στους ρόλους τους. «Κάποια στιγμή η πίκρα θα γίνει χαρά. Το όνειρο θα το κρατάμε εμείς ζωντανό. Χαλάλι για τον Παναθηναϊκό μας», η στιχομυθία του Παύλου με τον Θανάση έπειτα από τις πρώτες αποτυχίες τους στο «τριφύλλι» καταδεικνύει τι θα επακολουθούσε.
Συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή ήταν το δάκρυ του Παύλου στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του Ντράζεν Πέτροβιτς, τη φωτογραφία του οποίου κύκλωσε σε εφημερίδα της εποχής λίγες ημέρες πριν. Η συζήτηση των γειτόνων για τα σβηστά φώτα του σπιτιού της οικογένειας Γιαννακόπουλου μετά τις ήττες αποτελεί μία ακόμα ειλικρινέστατη απεικόνιση των όσων σήμαινε η ομάδα για τους διοικητικούς ηγέτες της.
Σταθήκαμε επίσης στα επεισόδια των φιλάθλων των δύο «αιωνίων», που έλαβαν χώρα στο Τελ Αβίβ στο περιθώριο του Final Four του 1994, με τον Παύλο να ξεκαθαρίζει στον αδερφό του ότι «πρέπει να εκπαιδεύσουμε τους φιλάθλους μας. Αν δεν έχουμε μπασκετικούς φιλάθλους, δεν θα φτάσουμε στο επίπεδο που θέλουμε».
Συνεχίζουμε με σκηνές από το πρώτο ευρωπαϊκό το 1996 στο Παρίσι και το πρωτάθλημα του 1999, ενώ ιδιαίτερη μνεία γίνεται στο ραντεβού με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς (ιδανική ερμηνεία και προφορά από τον Γιώργο Γάλλο), λίγο πριν αναλάβει την ομάδα. Ο Σέρβος τεχνικός έδειξε με το «καλημέρα» ότι εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι το όραμα και όχι πόσα εκατομμύρια θα λάβει στον τραπεζικό λογαριασμό του. Η οικογένεια Γιαννακόπουλου και ο Παναθηναϊκός βρήκαν τον άνθρωπό τους. Το ίδιο και ο Ζοτς…
Κάπως έτσι εκτυλίσσεται η ιστορία με τα 5 ευρωπαϊκά «αστέρια» σε 11 χρόνια και την απόλυτη κυριαρχία εντός συνόρων. Και καταλήγουμε στο 2012, όταν παραλαμβάνει τη -διοικητική- σκυτάλη ο Δημήτρης, τον οποίο υποδύεται μάλλον ο… δίδυμος αδερφός του, Αργύρης Πανταζάρας (σ.σ. εξωπραγματική η ομοιότητα των δύο ανδρών). Από την πικρία που βγάζει για την αποχώρηση του Ομπράντοβιτς μέχρι την αγωνία του για την «επόμενη μέρα» του συλλόγου και από τα τρόπαια που κατακτήθηκαν στα πρώτα χρόνια του έως το όραμά του για τις ακαδημίες.
Μοναδικά ψεγάδια της ταινίας -αν κι αυτό είναι κάτι υποκειμενικό- θα λέγαμε ότι είναι η σχετικά μικρή διάρκειά της (λιγότερο από δύο ώρες), αλλά και το γεγονός πως δεν γίνεται μεγαλύτερη αναφορά σε κάποιες ιδιαίτερες στιγμές που βίωσε αυτή η ομάδα και τη βοήθησαν να γιγαντωθεί. Λόγου χάρη θα μπορούσαν να αναφερθούν μικρές λεπτομέρειες για τις μεταγραφές σπουδαίων σταρ (Γκάλης, Γουίλκινς, Γιαννάκης, Σκοτ, Ράτζα, Μποντιρόγκα και πολλοί άλλοι), αλλά και η καταξίωση κάποιων άλλων (Αλβέρτης, Διαμαντίδης και άλλοι), που κόσμησαν την πράσινη φανέλα με την παρουσία τους.
Δεν θα ήταν άσχημο και ένα «πέρασμα» από τις δύσκολες και πιο ιδιαίτερες καταστάσεις που εκτυλίχθηκαν κατά την πρόσφατη ιστορία της. Στιγμές που ατσάλωσαν ακόμα περισσότερο την ομάδα και θα έδιναν (έδωσαν) ακόμα μεγαλύτερη αξία στα επιτεύγματα του συλλόγου. Στην ίδια τη ζωή άλλωστε υπάρχει η μετάβαση από το ένα άκρο στο άλλο. Για παράδειγμα το «επεισόδιο» Ομπράντοβιτς-Αλβέρτη στη Δάφνη το 2000, η κόντρα Μάλκοβιτς-Ντομινίκ το 1996 ή η «θερμή» υποδοχή των φιλάθλων στο αεροδρόμιο του Ελληνικού το 1998 μετά τον οδυνηρό αποκλεισμό από τη Στεφανέλ. Αλλά μήπως όλα αυτά θα μπορούσαν να αποτελέσουν υλικό για μια δεύτερη ή και τρίτη ταινία;
Αντί επιλόγου, η ατάκα του φιλάθλου του Παναθηναϊκού: «Αυτή η ομάδα ήταν, είναι και θα είναι το μεγάλο γιατρικό της ψυχής». Εκεί αποτυπώνεται πλήρως πως αισθάνονται οι φίλοι του «τριφυλλιού» όταν αντικρίζουν το καμάρι τους…
Υ.Γ. Θα μπορούσε να υπάρξει μια μικρή αναφορά στον Κώστα Γιαννακόπουλο, στον Δημήτρη Ιτούδη και σε κάποιους ακόμα ανθρώπους που έβαλαν το λιθαράκι τους στο «πράσινο» οικοδόμημα.
Υ.Γ. 2 Όπως συνέβη και με το «1968» που αναφέρεται στο έπος της ΑΕΚ, έτσι και το «Ταξίδι στα αστέρια» αξίζει παρακολούθησης ανεξαρτήτως οπαδικής προτίμησης. Μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλου τέτοιου τύπου παραγωγές από όλες τις ομάδες.
