Ο Βασίλης Τσολακίδης αποχαιρέτησε την ενεργό δράση

Το ταξίδι του Βασίλη Τσολακίδη ως πρωταθλητή της ενόργανης γυμναστικής έφτασε στο τέλος του, αλλά ένα νέο ξεκινά, αυτή τη φορά στο χώρο της προπονητικής. Το «αντίο» του Ολυμπιονίκη του δίζυγου στην αγωνιστική δράση, καθώς και του προπονητή του, Αλέκου Ιωακειμίδη, ο οποίος επίσης ολοκληρώνει μία λαμπρή καριέρα, γράφτηκε με τον καλύτερο τρόπο το Σάββατο, στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ενόργανης ανδρών – γυναικών και εφήβων – νεανίδων, στην αίθουσα «Ι. Μελισσανίδης» του Εθνικού Γυμναστηρίου Μίκρας.

Μπροστά σε συναθλητές, φίλους και ανθρώπους με τους οποίους επί δεκαετίες μοιράστηκε όνειρα, χαρές, αγωνίες και πάνω απ’ όλα την αγάπη για την ενόργανη, ο Τσολακίδης ανέβηκε στο δίζυγο για μία αποχαιρετιστήρια εμφάνιση εκτός συναγωνισμού και καταχειροκροτήθηκε. Στην συνέχεια, ο πρόεδρος της Ε.Γ.Ο. Θανάσης Βασιλειάδης τίμησε τόσο τον ίδιο όσο και τον τρις Ολυμπιονίκη προπονητή Αλέκο Ιωακειμίδη, ο οποίος πλέον παραδίδει την σκυτάλη στον μαθητή του, ενώ η πιο συγκινητική στιγμή ήρθε όταν ο 37χρονος πρωταθλητής περικυκλώθηκε από τους δεκάδες «συνοδοιπόρους» του, για μία αναμνηστική φωτογραφία που θα τους συντροφεύει για πάντα.

Ο 36χρονος σπεσιαλίστας του δίζυγου κλείνει την καριέρα του με τρία μετάλλια σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (χρυσό το 2002 στην Πάτρα, ασημένιο το 2010 στο Μπέρμιγχαμ, χάλκινο το 2011 στο Βερολίνο), ένα σε παγκόσμιο πρωτάθλημα (ασημένιο το 2011 στο Τόκιο) και βέβαια την 6η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.

Η τελευταία του εμφάνιση σε μεγάλη διοργάνωση ήρθε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2013, στην Αμβέρσα, όπου μάλιστα ήταν φιναλίστ στο δίζυγο. Την επόμενη χρονιά ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς, όπως και τους πρώτους μήνες του 2015. Παρότι τελικά ξεπέρασε ένα σοβαρό πρόβλημα στον δεξιό καρπό και ξαναμπήκε δυνατά στις προπονήσεις, ο χρόνος δεν του έφτασε για να προλάβει το παγκόσμιο πρωτάθλημα του περασμένου Οκτωβρίου. Έτσι, πήρε την απόφαση να αποσυρθεί ένα μήνα πριν τη διοργάνωση, βλέποντας ότι δεν θα μπορούσε να πάει ως ισχυρός διεκδικητής του μεταλλίου και της Ολυμπιακής πρόκρισης.

«Τελειώνει το ταξίδι. Αυτό το ταξίδι που ξεκίνησε πριν από 30 χρόνια έφτασε στο τέλος του. Είμαι χαρούμενος γιατί αυτό που είπα, αυτό έκανα: Είχα πει ότι θα φύγω ως πρωταθλητής, ενώ βρίσκομαι ψηλά, πριν αρχίσω να ‘φθείρομαι’ μέσα στο χώρο στον οποίο μεγάλωσα και ανήκω. Από πέρσι τον Σεπτέμβριο, από την στιγμή που κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να πάω για την Ολυμπιακή πρόκριση και να συνεχίσω τον πρωταθλητισμό έτσι όπως ήθελα, είχα πάρει την απόφασή μου», δήλωσε ο Βασίλης Τσολακίδης και πρόσθεσε:

«Αυτός ο αποχαιρετισμός ήταν μία ξεχωριστή, πολύ δυνατή εμπειρία για μένα. Ήταν καλύτερο και από το σημαντικότερο μετάλλιο αυτό που συνέβη εδώ. Θα μου μείνει χαραγμένο για πάντα. Θέλω να ευχαριστήσω την Ε.Γ.Ο. και όλους τους συναθλητές μου, που με τίμησαν εμένα και τον Αλέκο Ιωακειμίδη μ’ αυτόν τον τρόπο».

Όσο για την επόμενη μέρα της παρουσίας του στο χώρο, αλλά και την σχέση με τον κ. Ιωακειμίδη που δεν ολοκληρώνεται εδώ, ο Ολυμπιονίκης του δίζυγου υπογράμμισε:

«Από εδώ και πέρα θα μπω στο ‘πετσί’ του προπονητή και θα έχω την ευθύνη των αθλητών του κλιμακίου της κατηγορίας ανδρών στη Θεσσαλονίκη. Αλλά και σ’ αυτή τη νέα προσπάθεια, νομίζω ότι ο Αλέκος Ιωακειμίδης πρέπει να είναι μέσα στα γυμναστήρια, γιατί ακόμα και ένα βλέμμα του φτάνει για να μπορέσει να δώσει μία πολύτιμη συμβουλή. Πρέπει να συνεχίσει να βοηθά το χώρο, γιατί τον έχουμε όλοι ανάγκη. Δεν χρειάζεται συστάσεις, αφού είναι η ζωντανή ιστορία του αθλήματος. Έχει κερδίσει παγκόσμιους τίτλους, έχει αναδείξει τρεις φορές Ολυμπιονίκες, δεν υπάρχει άλλος πιο επιτυχημένος».

Τίτλοι τέλους έπεσαν και στην ακόμα πιο λαμπρή σταδιοδρομία του Αλέκου Ιωακειμίδη, του «παππού» της ελληνικής ενόργανης, που υπήρξε προπονητής του Δημοσθένη Ταμπάκου από το 1996 μέχρι το 2009 και του Βασίλη Τσολακίδη από το 2009 μέχρι το φινάλε της πορείας του, κατακτώντας μαζί τους τρία μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα (ένα χρυσό) και έξι μετάλλια σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (δύο χρυσά), αναδείχθηκε τρεις φορές Ολυμπιονίκης (Σίδνεϊ 2000: 2ος με τον Ταμπάκο στους κρίκους, Αθήνα 2004: 1ος με τον Ταμπάκο στους κρίκους, Λονδίνο 2012: 6ος με τον Τσολακίδη στο δίζυγο), επιπλέον οδήγησε τον Κύπριο Ηρόδοτο Γιωργαλλά στο χρυσό στους κρίκους στους Αγώνες Κοινοπολιτείας. ενώ επίσης διετέλεσε αρχιπροπονητής της Εθνικής ανδρών το 2001.

«Η δική μου εποχή τελείωσε! Μια εποχή συνολικά 25 ετών στην ελληνική γυμναστική. Πιστεύω ότι είναι καλά που τελειώνω έτσι, μετά από τόσες διακρίσεις. Δεν ήθελα να φύγω σιγά – σιγά, ήθελα να ακουστεί ότι σταματώ, όπως και ο Βασίλης ήθελε να πει το ‘αντίο’ του με τον πιο επίσημο τρόπο. Θα μπορούσα να συνεχίσω να δουλεύω, είχα ακόμα αντοχές, αλλά ήρθε η στιγμή να κατέβω και να ανέβει πάνω ο Βασίλης», είπε ο Αλέκος Ιωακειμίδης και συμπλήρωσε:

«Του είχα πει ότι ‘θα σταματήσω όταν θα έρθεις εσύ στη δική μου θέση, γιατί αυτά τα παιδιά πρέπει να τα προσέξεις εσύ’. Τώρα μπορώ να είμαι ήσυχος. Ο Βασίλης έχει πολύ δυνατό μυαλό και καλό μάτι, ξέρει από ασκήσεις και τα ‘πιάνει’ όλα, είναι… γάτα! Θα έρχομαι να τον βοηθώ, θα είμαι κοντά του για να του δώσω ό,τι μπορώ από την εμπειρία μου. Πιστεύω ότι ο προπονητής Τσολακίδης μπορεί να γίνει εξίσου σπουδαίος, όσο και ο αθλητής Τσολακίδης. Γι’ αυτό και επέμεινα να μπει στην προπονητική. Μακάρι να έχει υπομονή και θα φτάσει ψηλά».

Από την πλευρά τους, οι μέχρι πρότινος συναθλητές του Βασίλη, είπαν γι’ αυτόν:

Βλάσης Μάρας: «Όσα χρόνια βρίσκομαι στα γυμναστήρια, όσα μετάλλια κι αν έχω κερδίσει, ποτέ άλλοτε δεν έχω συγκινηθεί τόσο πολύ. Αυτό νομίζω ότι τα λέει όλα. Ο Τσολακίδης είναι ένας αθλητής που έχει προσφέρει πολλά και το γεγονός ότι αποφάσισε να τερματίσει την καριέρα του μέσα στο γυμναστήριο, τον τιμά ακόμα περισσότερο. Είμαι χαρούμενος που είχα κι εγώ την τιμή να το ζήσω αυτό μαζί του. Από την πορεία του ως αθλητή, τόσα χρόνια, κάποια πράγματα μπορεί να ξεχαστούν. Αυτό το ‘αντίο’ όμως μένει στη μνήμη όσων βρέθηκαν εδώ. Στη δική μου μνήμη θα μείνει σίγουρα, γιατί κάποια στιγμή, σε δύο, σε τέσσερα ή σε έξι χρόνια, θα έρθει και η δική μου σειρά, κάποτε θα έρθει η σειρά όλων μας».

Λευτέρης Πετρούνιας: «Το ‘αντίο’ του Βασίλη με συγκίνησε πολύ. Βλέπω ότι όλα τα ωραία τελειώνουν κάποια στιγμή, όμως μπορεί να έρθουν άλλα, εξίσου ωραία. Είμαι βέβαιος ότι θα διακριθεί και ως προπονητής, γιατί είναι ένας άνθρωπος που έχει φωτεινό αστέρι. Νιώθω ότι ξεριζώνεται ένα μέλος από την οικογένεια της γυμναστικής, από τους διεθνείς αγώνες μας. Ήμασταν μαζί στην Εθνική ανδρών από το 2009. Στα ταξίδια στο εξωτερικό, ο καθένας μας έχει έναν δικό του τρόπο συμπεριφοράς, τις δικές του συνήθειες. Θα μου λείψει αυτή η παρουσία του Βασίλη και θα μου λείψει το ιδιαίτερο χιούμορ του: Είναι ικανός να σε κάνει να νιώσεις αμήχανα με μόνο μια λέξη που θα πει, όταν θέλει να σε πειράξει, αλλά χωρίς να σε προσβάλει! Δεν πρόκειται όμως να μας λείψει ως φίλος, ούτε ως προπονητής, γιατί πιστεύω ότι θα εξακολουθήσουμε να τον έχουμε κοντά μας».

Νίκος Ηλιόπουλος: «Ο πρώτος μου μεγάλος αγώνας με την Εθνική ανδρών, το παγκόσμιο του 2013 στην Αμβέρσα, ήταν ο τελευταίος του Βασίλη. Θυμάμαι ότι είχα νιώσει πολύ μεγάλη τιμή που βρισκόμουν στην ίδια ομάδα και στην ίδια διοργάνωση μαζί του και μαζί με τους υπόλοιπους καταξιωμένους αθλητές. Μακάρι να μπορέσουμε να τον πλησιάσουμε μελλοντικά και να συνεχίσουμε εμείς οι νεότεροι τις μεγάλες επιτυχίες του στο δίζυγο».

Βασιλική Μιλλούση: «Συγκινηθήκαμε όλοι πάρα πολύ με τον Βασίλη, που τον είδαμε στο δίζυγο για τελευταία φορά. Είναι ένας πολύ μεγάλος αθλητής, ένα παράδειγμα προς μίμηση για όλα τα παιδιά και τους νεότερους αθλητές. Είμαστε φίλοι για πολλά χρόνια και συναθλητές στην Εθνική ομάδα από το 1999. Του εύχομαι να έχει μια ανάλογη σταδιοδρομία και ως προπονητής και να καταφέρει να αναδείξει έναν Ολυμπιονίκη».