SportSite.gr Αθλητικά νέα, ειδήσεις
Ο Στίβεν Τζέραρντ αποκαλύπτει μέσα από την αυτοβιογραφία του πως δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει μετά το ολέθριο λάθος του κόντρα στην Τσέλσι που στέρησε από τη Λίβερπουλ την ευκαιρία για τον πρώτο της τίτλο μετά το 1990. Διαβάστε τη κατάθεση ψυχής του πρώην αρχηγού των “κόκκινων”.
τα 17 χρόνια παρουσίας του στην πρώτη ομαδα της Λίβερπουλ (τα 12 ως αρχηγός) ο Στίβεν Τζέραρντ φόρεσε πάνω από 700 φορές την κόκκινη φανέλα και κατέκτησε όλους τους τίτλους που θα μπορούσε να διεκδικήσει με εξαίρεση φυσικά αυτόν της Premier League.
Σε αυτόν έφτασε μία ανάσα το 2014 μετά από ένα απίστευτο σερί νικών της Λίβερπουλ όμως η ασπρόμαυρη Θεά τα έφερε έτσι ώστε από ήρωας εκείνης της σεζόν να μείνει στην ιστορία ως ο μοιραίος: στο κομβικό ματς με την Τσέλσι στο “Anfield” όπου ακόμα και η ισοπαλία την κρατούσε στην κορυφή ο αρχηγός των “κόκκινων” γλίστρησε λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος του πρώτου μέρους και επέτρεψε στον Ντεμπά Μπα να σκοράρει, ανοίγοντας το δρόμο για τη νίκη της Τσέλσι (2-0) και το γκρέμισμα των ονείρων για την ομάδα του Μέρσεϊσαϊντ.
Οι στιγμές μάλιστα εκείνες του έχουν μείνει τόσο χαραγμένες στο μυαλό που στην αυτοβιογραφία του με τίτλο “Steven Gerrard, My Story”, αποσπάσμα της οποίας εξασφάλισε και δημοσίευσε η “Daily Mail” δεν έκρυψε το πόσο συντετριμμένος ένιωσε μετά από αυτό το ματς.
“Έκατσα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και ένιωσα τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό μου. Δεν είχα κλάψει για πολλά χρόνια αλλά στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι δεν μπορούσα να σταματήσω. Δεν μπορώ καν να σας πω αν οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από κίνηση ή άδειοι την ώρα που ήμουν μέσα στο αμάξι. Ήταν κάτι που με σκότωνε”, αναφέρει ο Τζέραρντ σε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της αυτοβιογραφίας του, και συνεχίζει:
“Αισθανόμουν μουδιασμένος, σαν να είχα χάσει κάποιο μέλος της οικογένειάς μου. Ένιωθα σαν να χανόταν από μέσα μου ένα τέταρτο αιώνα που είχα περάσει σε αυτό το σύλλογο. Δεν είχαν καν προσπαθήσω να σταματήσω τα δάκρυα καθώς τα γεγονότα του αγώνα έπαιζαν ξανά και ξανά στο κεφάλι μου.
27 Απριλίου 2014: μία ακόμα νίκη και ήμασταν σχεδόν σίγουροι πρωταθλητές για πρώτη φορά από τον Μάιο του 1990. Όμως στο τελευταίο λεπτό του πρώτου μέρους απέναντι σε μία κλεισμένη Τσέλσι, που είχε παραταχθεί από τον Μουρίνιο για να κόψει την πορεία μας προς τη δόξα, συνέβη.
Μία απλή πάσα ήρθε προς το μέρος μου στη μεσαία γραμμή. Ήταν η στιγμή μηδέν.. Πήγα να βρω τη μπάλα αλλά γλίστρησε κάτω από το πόδι μου και εγώ έπεσα στο έδαφος. Η Τσέλσι έβγαινε ξαφνικά στην κόντρα και εγώ σηκωνόμουν γρήγορα και έτρεχα με όλη μου την καρδιά.
Κυνηγούσα τον Ντεμπά Μπα λες και η ζωή μου εξαρτιώταν από αυτό. Ήξερα το αποτέλεσμα σε περίπτωση που δεν τον προλάβαινα. Ήταν όμως ανώφελο. Δεν μπορούσα να τον σταματήσω. Ο Ντεμπά Μπα σκόραρε και είχαν τελειώσει όλα.
Χάσαμε 2-0 και η Μάντσεστερ Σίτι πήρε έπειτα τον τίτλο. Ήθελα για τόσα πολλά χρόνια να πάρω αυτόν τον τίτλο με τη Λίβερπουλ και τώρα αυτός απομακρυνόταν. Είχα δώσει τα πάντα στη Λίβερπουλ: στις προπονήσεις, σε σχεδόν 700 παιχνίδια, δεν μπορούσα να προσφέρω περισσότερα. Αντί όμως να διώξω τη μπάλα μακριά ή να κάνω το τάκλιν ή να τη γυρίσω πίσω, εγώ έπεσα.
Η “Kop” και όλο το “Anfield” τραγουδούσαν φυσικά το “You’ll Never Walk Alone” αλλά εγώ ένιωθα απομονωμένος, πολύ μόνος. Ο ύμνος της Λίβερπουλ σου υπενθυμίζει να κρατάς ψηλά το κεφάλι όταν περνάς μέσα από την καταιγίδα.
Σου υπενθυμίζει να μην φοβάσαι το σκοτάδι. Σου υπενθυμίζει να περπατάς μέσα από τον αέρα και τη βροχή μέχρι να πεταχτούν και να καούν τα όνειρά σου και να περπατάς με ελπίδα στην καρδιά. Δεν αισθανόμουν όμως ότι μου είχε μείνει άλλη ελπίδα. Αντίθετα έψαχνα να βρω έναν τρόπο για να κρατηθώ στη ζωή και να μην αυτοκτονήσω”.
Πηγή: sport 24
